Liefde.

Na 'thuiskomst' op Lanzarote was het gelukkig al weer snel tijd om Nick te verwelkomen. Hij zou voor 11 dagen blijven en op de planning stond heerlijk: niks.

Na een discussie met m'n manager is ze toch gezwicht en heb ik uiteindelijk een aantal vrije (mid)dagen gekregen. Dat ging heerlijk op z'n Spaans en dus kwamen er op een maandagmiddag 5 managers binnen wandelen met de mededeling dat we nu een meeting hadden over; mij.

Ik moet het maar eens loslaten me bezwaard te voelen, want ik voel me elke keer voor het blok gezet als ze zoiets doen. Als ik dan vraag waar deze onverwachtse plechtigheid vandaan komt wordt mij medegedeeld dat dit al lang en na is besproken via de e-mail. Ik begrijp er toch nog steeds niks van dat ik daar allemaal niets vanaf mag weten, maar dat heb je, zo onderaan de voedselketen.

Het is een beetje eten en gegeten worden, en bij elk hapje dat ik neem blijft er steeds minder van mij over. En dus zit ik hier, me schuldig te voelen dat ik wél vakantie heb en zij niet en vraag ik me af wat er gebeurt als ik straks terugkom. Al mijn kaarten zijn nu wel verspeeld maar er rest me nog 1 ding, m'n stageformulieren laten tekenen en gáán. Nou klinkt dat niet heel lastig, een papiertje signeren, maar aangezien ik graag wat eerder naar huis ga, doen ze alles om me dwars te bomen zodat ik langer blijf. Goed, eerst maar eens m'n stageopdracht afronden want dat wordt nu wel eens tijd en dus gebruik ik mijn komende vrije dagen met kerst daar maar voor. (tenzij het mooi weer is, dan lig ik lekker op het strand natuurlijk!)

Enfin, ik had mijn vrije dagen en dus zijn Nick en ik eens helemaal lekker niks gaan doen. Het weer was een beetje half half, maar toch goed genoeg om af en toe eens lekker naar het zwembad of strand te gaan en dat hebben we dan ook lekker gedaan. Daarnaast hebben we een poging tot shoppen gedaan, zonder er rekening mee te houden dat sommigen hier nog wél siesta houden. Stonden we dan, alles dicht en geen reet te doen. Dus uiteindelijk belandden we tussen de etende Spaanse mensen en deden we gezellig mee in een kleine brasserie met heerlijke broodjes.

Had ik maar elke dag siesta, heeeerlijk lijkt me dat, gewoon 4 uur lang eten drinken en slapen en daarna nog ff gauw wat werk verzetten en weer eten drinken en slapen. Maar ik doe het nog even prima van 9 tot 6 met m'n half uurtje pauze, nog maar een paar weekjes!

Afgelopen week werd het weer wat beter en hebben we nóg meer zon gezien en genoten en zijn we met onze inmiddels bruine snoetjes lekker wezen winkelen en eten in Puerto del Carmen. De immens grote Zara is een feest voor mij en een beetje een hel voor Nick, maar de kleding is hier nou eenmaal de helft goedkoper en ik kan het dus gewoon niet laten.

Dat resulteerde uiteindelijk in een beeetje overbagage bij Nick, maar een verbaasde uitslag op de vliegveldweegschaal bleek dat er toch nog wat meer mee kon en dus hup schoenen sjaals en handdoeken er weer in. Scheelt mij weer kilo's op de terugweg!

Maar voordat dat moment daar was hebben we nog een goede afsluiter gehad in ons favoriete restaurant Brisa Marina, waar we hebben genoten van een boel wijn, licor 43 en Baileys en onze avond hebben voortgezet in 4Lunas, de cocktailbar van het hotel waar ik woon.

Tot onze gróte verbazing stonden daar de chefs van het hotel te springen en te dansen en gelukkig was er al wat achter de kiezen want ik kon m'n ogen niet geloven.

De altijd zo formele mannen in pak stonden nu met cocktails in hun handen te dansen en te flirten en van de chagerijnige gezichten was niks meer over. Zelfs Señor Suarez, general manager en zelfbenoemd Important Person, stond te dansen. Na enige navraag bij Marsha, hoofd PR en Nederlandse, bleek dat alle chefs van de departementen hun kerstdiner hadden gehad. De interesse bleek ook wederzijds want we zagen er volgens hun erg 'Hollands' uit en Suarez vroeg zich af wie wij nou eigenlijk waren.

Een minpuntje voor hem, want ik zeg al 4 maanden lang braaf gedag en heb hem zelfs 'goedemorgen' geleerd, maar het mocht blijkbaar niet baten.

Daarnaast viel het op dat meer dan de helft van het gezelschap vrouwelijk was. Dit verbaasde mij omdat ik de afgelopen maanden een ontzettende machocultuur heb gezien met duidelijke hiërarchie, weinig democratische besluiten en strenge regels.

Maar als je erover nadenkt en er wat beter naar kijkt, zijn de hoogste rangen allemaal mannelijk, En mannen, zeg nou zelf, wie wil er nou niet een harem vol vrouwen onder zich hebben werken die je allemaal mak achterna lopen? Want ook dat viel op, vrouwen die aanbiddend de aandacht wilden trekken, en hoewel ze vast weten dat ze óf contractverlenging, óf salarisverhoging willen, maar ze vinden het ge-wel-dig. We hebben ons prima vermaakt en bij het horen van de Spaanse klanken van "Vivir mi vida" van Sr Marc Anthony, muy popular aquí, besloot ik gewoon mee te doen. Een boel verbaasde blikken volgden, maar hey die loca chica de Holanda wil ook graag dansen! En dus sta ik daar met m'n veel minder soepele lichaam dan die latino's mee te doen, maar het was wel leuk! Een lachende Nick aan de bar die het maar een mooi tafareel vindt en na nog wat drankjes was het ook voor ons tijd om te gaan.

En zo was het na een heerlijke anderhalve week alweer tijd om Nick uit te zwaaien op het vliegveld. Een stuk minder moeilijk dan de vorige keren, omdat de volgende keer dat ik hem zie, betekend dat ik thuis ben en voorlopig niet meer weg hoef!

Toch een behoorlijk verslag voor een weekje niks doen, maar voor nu ook weer tijd om hard aan de bak te gaan. Ik heb nog helemaal geen kerstgevoel, al wil ik iedereen bedanken voor de kerstkaartjes en versiering die ik heb mogen ontvangen, het maakt het allemaal een stuk gezelliger!

Iedereen hele fijne kerstdagen, geniet maar lekker van het samenzijn!En mocht er dit jaar geen verslag meer komen; een gelukkig en goed 2014, dat al jullie wensen mogen uitkomen!

Spaanse besitos,

Muk