From business class to night train
Door: Muk van Lil
Blijf op de hoogte en volg Muk
20 Augustus 2014 | Thailand, Hua Hin
Al weer over de helft. De tijd gaat hier zo snel. We maken lange dagen en halen alles eruit wat er in zit, maar we zijn bijna zo druk dat we de tijd vergeten.
In apmhawa hebben we heerlijk even tot rust kunnen komen voor de reis die volgde naar koningsbadplaats Hua Hin. Helaas zijn die avond m’n telefoon en camera stuk gegaan waar ik erg van baalde en wat me teveel heeft bezig gehouden de afgelopen dagen.
Bij aankomst in Hua Hin werden we naar ons hotel gebracht, wat een wereld van verschil met het rustige, idyllische Amphawa! Waar er eerst geen toerist te bekennen was, zaten we nu weer midden in de drukte. TukTuks, ladyboys, local tourists, iedereen leek zich wel in HuaHin verzameld te hebben. We hebben dan eerst ook de tijd genomen om een beetje te relaxen en zijn daarna naar de shopping mall gegaan, op zoek naar een nieuwe telefoon en camera, een winnend lot uit de loterij zou ook welkom zijn.. De telefoon was gelukkig snel geregeld, al de eerste avond wisten we een mannetje op een indoor IT markt te vinden dat mijn telefoon wilde en kon maken. Toen ik hem liet zien schrok hij zich rot, WOW that one needs a full replacement. You will get it back tomorrow evening at 18h. Oke dan, alles of niks en daar werd mn vertrouwen in de Thaise bevolking voor t eerst op de proef gesteld, als dat maar goed gaat..
Onze eerste volledige dag in HuaHin hebben we gespendeerd op het strand. Lekker rustig liggen was er niet bij. Ondanks alle toeristen waren Nick en ik een sightseeing object ourselves en komen we waarschijnlijk voor in een stuk of 10 fotoboeken van de fotograferende Thai. De een na de ander kwam op ons af om een selfie te maken of gewoon om een foto te maken van ons op een zonnebedje, alsof we aliens waren. Gekker kon het niet worden, dacht ik, toen er opeens een hele klas Thaise studenten om me heen kwam staan met de vraag of ze me mochten interviewen voor hun Tourism Marketing studie. Natuurlijk! My fellow peers stel ik niet teleur. Middenin het vragenvuur van de studenten sprong hun leraar bij me op het strandbed en nam spontaan een selfie. Waarna de studenten allemaal hun Samsungs en Huaweis uit hun zak namen en er een heuse photoshoot ontstond met dit keer Mukkie niet in de rol van fotograaf, maar als model. Nick ontwaakte na een middagdutje van het gelach om hem heen en keek verschrikt op of ie niet nog aan het dromen was of dat ie echt 15 Thai om zich heen zag staan. Ik heb me kapot gelachen natuurlijk en na een groepsfoto met een aantal studenten en wat nieuwe facebook friends was de dag ten einde.
Savonds stond opnieuw een tripje naar de mall gepland en om de afgesproken tijd stond ik braaf te wachten op m’n telefoon. Bij aankomst keken ze al verschrikt op, sorry, not yet here from Bangkok. Flink balend werden we gevraagd om een uur later terug te komen. Dat uur hebben we gespendeerd aan een camera zoeken, die niet beschikbaar bleek te zijn. De verkoper belde ter plekke naar het filiaal in Surat Thani, waar we langs zouden rijden op weg naar het National Park. Duidelijk legde ik hem uit dat we hier maar eventjes zouden zijn en dat dat over 2 dagen zou zijn. Hij heeft 3x gebeld om alles overeen te stemmen en de camera zou daar op de afgesproken dag liggen. Vertrouwen in de Thai 2, als dat maar goed komt..
Anderhalf uur later was m’n telefoon klaar, helemaal als nieuw, hebben ze super gedaan die Thai, beetje laat maar wel top kwaliteit en ik was weer bereikbaar! Die avond hebben we dat ook uitgebreid gevierd in een leuke bar in het centrum van HuaHin. Wat een bizarre ervaring is dat trouwens. Het uitgaansleven bestaat hier puur uit vrouwen die wachten op een westerse man. En heeeel veel westerse mannen die in hun eentje of met een vriend op zoek gaan naar een thaise lady(boy). Hopend dat ze er uiteindelijk maar gelukkig van worden hebben we het tafereel onder genot van wat drankjes maar aanschouwd.
De laatste 2 dagen hebben we er nog even extra van genoten, de digitale mankementjes waren even on-hold en opgelost en dus hebben we met volle teugen zitten genieten van een mooie trip. Door de plantages, langs tempels in grotten en een bezoekje aan een oud royal palace van een koning wiens levensverhaal verfilmd is in een of andere film van 5 jaar oud met Jody Foster (o ja, die!!?). En de laatste dag op het heerlijke strand van Khao Takiap. Toch hebben we nog wat fotootjes kunnen maken met onze telefoons en de gopro, linkje staat onderaan!
HuaHin eindigde met een treinreis van 9 uur, vertrektijd: 23.36. Uiteindelijke vertrektijd: 00.46, Thai zijn niet zo van de tijd, helemaal ons ding! De reis was een groot avontuur en bestond uit weinig slaap in ons stapelbed, dit keer niet vanwege de leuke activiteiten maar omdat de lampen niet uitgingen en mn bed zich onder een TL-balk bevond, chill. Nick lag op het onderste bed ongeveer anderhalve meter onder me, maar de trein was zo hobbelig dat ie af en toe op een haar na mijn bed miste. Dat een trein dendert hebben we nu zelf ondervonden, gelanceerd worden wanneer er een hobbeltje is met op de achtergrond keiharde machinegeluiden staat er gelijk aan, maar het was echt heel erg leuk eigenlijk. Nadat ik eindelijk in slaap was gevallen schrok ik wakker van een wekker die af ging. Ik keek langs m’n gordijntje naar het midden van de trein en zag iedereen met hun koffers en kleding aan staan, SHIT WE ZIJN ER AL!! Gehaast sprong ik uit bed en maakte Nick wakker. Nick, Nick, word nou wakker we zijn er! In een mum van tijd waren de spullen gepakt en stonden we buiten in het ochtendgloren op het spoor. Nick keek op zijn telefoon, 6.06. Huh? De trein zou toch 7.30 aankomen? En we hadden toch vertraging? Ohh nee we moeten hier niet zijn! Terwijl we ons dat besefte gingen de treindeuren langzaam dicht. Het fluitje ging en de trein maakte zich op om te gaan rijden. Met onze koffers achter ons aan rende we over het perron, STOP STOP!! En daar ging ie, shit, de trein gemist.
Oke, in werkelijkheid stonden we echt op dat perron, en was ik echt zo stom geweest. Maar we zijn rustig met blozende wangen weer terug naar ons plekkie gegaan en hebben nog 3,5 uur zitten wachten tot we er eindelijk waren, de conducteur zij dat het een uurtje zou gaan duren vanaf ons foute perron. Again, Thai zijn niet zo van de tijd.
Bij aankomst begon de uitdaging om mijn camera te kunnen bemachtigen. Na het omboeken van de transfer werden we afgezet bij de winkel. Ze herkende ons meteen, ahhh the guys from HuaHin? Yes… your camera…
Hoe het afliep, en hoe het hier in de jungle is horen jullie snel, nu gaan we lekker slapen want morgen staat er weer een te gekke dag op de planning!
Liefs,
Nick en Muk
https://plus.google.com/photos/107925696288687646797/albums/6047436579918504625?authkey=CKbjvdG-hNqXAg
In apmhawa hebben we heerlijk even tot rust kunnen komen voor de reis die volgde naar koningsbadplaats Hua Hin. Helaas zijn die avond m’n telefoon en camera stuk gegaan waar ik erg van baalde en wat me teveel heeft bezig gehouden de afgelopen dagen.
Bij aankomst in Hua Hin werden we naar ons hotel gebracht, wat een wereld van verschil met het rustige, idyllische Amphawa! Waar er eerst geen toerist te bekennen was, zaten we nu weer midden in de drukte. TukTuks, ladyboys, local tourists, iedereen leek zich wel in HuaHin verzameld te hebben. We hebben dan eerst ook de tijd genomen om een beetje te relaxen en zijn daarna naar de shopping mall gegaan, op zoek naar een nieuwe telefoon en camera, een winnend lot uit de loterij zou ook welkom zijn.. De telefoon was gelukkig snel geregeld, al de eerste avond wisten we een mannetje op een indoor IT markt te vinden dat mijn telefoon wilde en kon maken. Toen ik hem liet zien schrok hij zich rot, WOW that one needs a full replacement. You will get it back tomorrow evening at 18h. Oke dan, alles of niks en daar werd mn vertrouwen in de Thaise bevolking voor t eerst op de proef gesteld, als dat maar goed gaat..
Onze eerste volledige dag in HuaHin hebben we gespendeerd op het strand. Lekker rustig liggen was er niet bij. Ondanks alle toeristen waren Nick en ik een sightseeing object ourselves en komen we waarschijnlijk voor in een stuk of 10 fotoboeken van de fotograferende Thai. De een na de ander kwam op ons af om een selfie te maken of gewoon om een foto te maken van ons op een zonnebedje, alsof we aliens waren. Gekker kon het niet worden, dacht ik, toen er opeens een hele klas Thaise studenten om me heen kwam staan met de vraag of ze me mochten interviewen voor hun Tourism Marketing studie. Natuurlijk! My fellow peers stel ik niet teleur. Middenin het vragenvuur van de studenten sprong hun leraar bij me op het strandbed en nam spontaan een selfie. Waarna de studenten allemaal hun Samsungs en Huaweis uit hun zak namen en er een heuse photoshoot ontstond met dit keer Mukkie niet in de rol van fotograaf, maar als model. Nick ontwaakte na een middagdutje van het gelach om hem heen en keek verschrikt op of ie niet nog aan het dromen was of dat ie echt 15 Thai om zich heen zag staan. Ik heb me kapot gelachen natuurlijk en na een groepsfoto met een aantal studenten en wat nieuwe facebook friends was de dag ten einde.
Savonds stond opnieuw een tripje naar de mall gepland en om de afgesproken tijd stond ik braaf te wachten op m’n telefoon. Bij aankomst keken ze al verschrikt op, sorry, not yet here from Bangkok. Flink balend werden we gevraagd om een uur later terug te komen. Dat uur hebben we gespendeerd aan een camera zoeken, die niet beschikbaar bleek te zijn. De verkoper belde ter plekke naar het filiaal in Surat Thani, waar we langs zouden rijden op weg naar het National Park. Duidelijk legde ik hem uit dat we hier maar eventjes zouden zijn en dat dat over 2 dagen zou zijn. Hij heeft 3x gebeld om alles overeen te stemmen en de camera zou daar op de afgesproken dag liggen. Vertrouwen in de Thai 2, als dat maar goed komt..
Anderhalf uur later was m’n telefoon klaar, helemaal als nieuw, hebben ze super gedaan die Thai, beetje laat maar wel top kwaliteit en ik was weer bereikbaar! Die avond hebben we dat ook uitgebreid gevierd in een leuke bar in het centrum van HuaHin. Wat een bizarre ervaring is dat trouwens. Het uitgaansleven bestaat hier puur uit vrouwen die wachten op een westerse man. En heeeel veel westerse mannen die in hun eentje of met een vriend op zoek gaan naar een thaise lady(boy). Hopend dat ze er uiteindelijk maar gelukkig van worden hebben we het tafereel onder genot van wat drankjes maar aanschouwd.
De laatste 2 dagen hebben we er nog even extra van genoten, de digitale mankementjes waren even on-hold en opgelost en dus hebben we met volle teugen zitten genieten van een mooie trip. Door de plantages, langs tempels in grotten en een bezoekje aan een oud royal palace van een koning wiens levensverhaal verfilmd is in een of andere film van 5 jaar oud met Jody Foster (o ja, die!!?). En de laatste dag op het heerlijke strand van Khao Takiap. Toch hebben we nog wat fotootjes kunnen maken met onze telefoons en de gopro, linkje staat onderaan!
HuaHin eindigde met een treinreis van 9 uur, vertrektijd: 23.36. Uiteindelijke vertrektijd: 00.46, Thai zijn niet zo van de tijd, helemaal ons ding! De reis was een groot avontuur en bestond uit weinig slaap in ons stapelbed, dit keer niet vanwege de leuke activiteiten maar omdat de lampen niet uitgingen en mn bed zich onder een TL-balk bevond, chill. Nick lag op het onderste bed ongeveer anderhalve meter onder me, maar de trein was zo hobbelig dat ie af en toe op een haar na mijn bed miste. Dat een trein dendert hebben we nu zelf ondervonden, gelanceerd worden wanneer er een hobbeltje is met op de achtergrond keiharde machinegeluiden staat er gelijk aan, maar het was echt heel erg leuk eigenlijk. Nadat ik eindelijk in slaap was gevallen schrok ik wakker van een wekker die af ging. Ik keek langs m’n gordijntje naar het midden van de trein en zag iedereen met hun koffers en kleding aan staan, SHIT WE ZIJN ER AL!! Gehaast sprong ik uit bed en maakte Nick wakker. Nick, Nick, word nou wakker we zijn er! In een mum van tijd waren de spullen gepakt en stonden we buiten in het ochtendgloren op het spoor. Nick keek op zijn telefoon, 6.06. Huh? De trein zou toch 7.30 aankomen? En we hadden toch vertraging? Ohh nee we moeten hier niet zijn! Terwijl we ons dat besefte gingen de treindeuren langzaam dicht. Het fluitje ging en de trein maakte zich op om te gaan rijden. Met onze koffers achter ons aan rende we over het perron, STOP STOP!! En daar ging ie, shit, de trein gemist.
Oke, in werkelijkheid stonden we echt op dat perron, en was ik echt zo stom geweest. Maar we zijn rustig met blozende wangen weer terug naar ons plekkie gegaan en hebben nog 3,5 uur zitten wachten tot we er eindelijk waren, de conducteur zij dat het een uurtje zou gaan duren vanaf ons foute perron. Again, Thai zijn niet zo van de tijd.
Bij aankomst begon de uitdaging om mijn camera te kunnen bemachtigen. Na het omboeken van de transfer werden we afgezet bij de winkel. Ze herkende ons meteen, ahhh the guys from HuaHin? Yes… your camera…
Hoe het afliep, en hoe het hier in de jungle is horen jullie snel, nu gaan we lekker slapen want morgen staat er weer een te gekke dag op de planning!
Liefs,
Nick en Muk
https://plus.google.com/photos/107925696288687646797/albums/6047436579918504625?authkey=CKbjvdG-hNqXAg
-
20 Augustus 2014 - 18:13
Thea:
Hoi Muk en Nick , weer 2 A4tjes vol !!!!!! Leuk verhaal en mooie foto's.
Liefs Thea -
20 Augustus 2014 - 20:57
Cora:
Echt wat voor jullie om uit de trein te stappen. Maar zo als altijd komt alles weer goed. Moet er wel vreselijk om lachen. Dikke kus van ons xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
