Kantoorslaaf

Ik kan niet zeggen dat ik gefaald heb, maar soepeltjes en succesvol was het allemaal niet. De middag van mijn laatste reisverslag heb ik gespannen afgewacht wat er zou komen. Ik was druk bezig en werd even geroepen door de sales manager, of ik mee wilde lopen. Ik realiseerde me niet dat dit het moment was dat ik in de aanval kon gaan, en ben dus veregeten om mijn voorbereiding mee te nemen.

Bij aankomst in het kantoor van mijn bazin, zaten er 4 mensen op mij te wachten. Ik wist niet zo goed wat me overkwam en ben maar rustig gaan zitten. Er werd me uitgelegd dat Oana, mijn medestagiar, en Nacho, mijn huidige manager, zouden gaan vertrekken in Oktober. Oana voor een maand en Nacho permanent. Ik dacht, nou dat is mooi, zijn we van die viezerik af. Helaas zijn ze hier niet zo goed in recruitment, en blijf ik dus helemaal in mn uppie over op de evenementenafdeling. Niet dat er een afdeling is, maar er is geen officiele manager meer.

So far so good, daarna kwam het slechte nieuws. Er werd mij medegedeeld (geen vragen, suggesties of andere input van mijn kant werd toegelaten) dat ik vanaf nu bij élk evenement aanwezig moest zijn. Dit zou betekenen dat ik dus altijd beschikbaar moet zijn en het ging met ingang van dat moment in. Dat betekende ook dat ik mijn geplande babysitting kon gaan afzeggen (á 15 euro per uur, dacht het niet). Ik heb uitgelegd dat dat niet zomaar ging, en na een vloedgolf aan kritiek gingen ze dan toch akkoord en ging het vanaf zaterdag in, gelukkig.

Maar van kwaad tot erger kan natuurlijk gewoon nog steeds, en dat gebeurde ook. Mijn geplande vakantie in oktober werd verkort van 7 vrije dagen, naar 3. Er is schijnbaar een evenement gaande waar ik bij moet zijn. Ik was té verbaasd om iets uit te brengen en ik was kwaad, verdrietig en alles tegelijk, want Nick heeft nét die dagen geboekt als vakantie. Ik vroeg dus of het misschien mogelijk was om een dag extra te krijgen, zodat ik hem terug naar het vliegveld zou kunnen brengen, waarop mijn bazin in woede uitbarstte. DIT IS TOCH ZEKER GEEN GRAP? WAT DENK JE WEL NIET? JE WERKT HIER NU ALS TRAINEE VOOR EVENEMENTEN, DUS ALS ER EEN IS, GA JE ER GEWOON HEEN. Ik knikte Ja, en heb de rest braaf aangehoord.

Omdat ik ontwerpen leuk vind, hebben ze mij de opdracht gegeven om de bruiloft en MICE (meetings, incentives, congresses, events) dossiers opnieuw te ontwerpen. Dit is echter wel op één voorwaarde. Dat ik van 10-19 werk zodat ik de computer van een collega gebruik. Op het marketing kantoor staat een ongebruikte computer, maar het is mij verboden om er heen te gaan. Ze zijn denk ik bang dat ik niet meer terug kom en ze hebben nog groot gelijk ook..

Ik was ontzettend verbaasd over wat mij zojuist werd medegedeeld en toen mij werd gevraagd of ik nog vragen had, kon ik niks bedenken. Ik moest vertrekken en had het liefst meteen een vliegtuig gepakt naar huis. Overstuur heb ik Nick gebeld waarna mijn manager vroeg of ik oké was. Ik heb haar uitgelegd dat ik het allemaal belachelijk vind en dat ik hier ben voor mezelf en om te leren, en niet om hun personeelstekort op te vullen en maar te werken wanneer het kun uitkomt. Geef me relevante taken en compensatie voor die uren en ik ben blij. Ze vertelde me dat dit het leven is en dat ik er maar mee in moet stemmen. Oke dan speel ik het over de andere kant. Ik heb mijn stagebureau gebeld die deze stage heeft geregeld en de mail die hij naar aanleiding daarvan heeft gestuurd is bij mijn bazin beland.

Vrijdag om 17.00 vroeg ze mij dan ook om mee te komen. Ze vertelde me dat ik het verkeerd had begrepen en dat het overdreven was dat ik alle evenementen moest bijwonen. Ik vertelde dat ik het er met mijn manager en Oana nog eens over had gehad in het Engels en ik het toch echt zeker wist. Om een lang verhaal iets korter te maken, ik kan vrijwillig de evenementen bijwonen en dus ook afzeggen. Jammer alleen dat dat nou nét niet geld op het moment dat Nick hier is (hoezo verkeerd begrepen?). Ik heb dus nog steeds weinig keus en hoewel het best leuk kan zijn vind ik het ontzettend jammer dat het op deze manier moet gaan. Ik hoop dat ik er veel van kan leren, als iemand mij nog de tijd gunt om de boel uit te leggen. Ik heb uiteindelijk compensatie voor de extra uren gekregen, maar ik krijg er niet voor betaald. Ik word hier per dag betaald en niet per uur, helaas. Ik ga als de boel een beetje bedaard is nog één keer in gesprek om te zien of ik toch nog vrij kan krijgen, onder het mom van ´ik had het toch verkeerd begrepen? Ik mocht toch zelf weten wanneer ik naar een evenement ga?´

De sfeer is dus niet fijn hier en ik hoop dat dit het dieptepunt is. Ik geloof dat ik nu snap wat loonslaaf is, ook al verdien ik 0,80 cent per uur. Ergens hoop ik dat ze gaan begrijpen dat ik hier niet voor hun zit en dat zie inzien dat ze me dingen moeten uitleggen en met me communiceren voordat ik taken kan uitvoeren. Mooi moment om me te bewijzen want ik geniet er wel een beetje van als ze het nauwelijks op kunnen brengen om ´bedankt Muk´ te zeggen, als ik zonder die uitleg toch iets voor elkaar boks.

Tijd om hun te lopen sarren, maar dan met positieve oplossingen in plaats van strikte regels.